Herdenken in stilte
In de praktijk zouden we (aldus paus Johannes XIX) op Allerzielen de plicht hebben om onze doden te eren. Noch de kerk, noch onze wereldlijke leiders gunnen ons deze kans want… het is een werkdag. Is het raar dat we als nabestaanden, vanuit ons christelijk geloof, deze plicht op een werkdag toegewezen kregen ? Waarschijnlijk niet want volgens de kerk zijn wij allemaal zondaars die onze fouten en die van de overledenen, moeten afkopen met gebeden en donaties. Boetedoeningen doe je immers niet op vrije dagen, dat zou maar wat te gemakkelijk zijn hé… Maar goed, we krijgen er wel iets voor in de plaats.
Door onze giften (en “Onze Vaders”) zouden de overledenen milder worden bestraft voor hun zonden zodat ze minder lang in het vagevuur zouden moet vertoeven.
Sorry paus Johannes XIX, ten eerste hoop ik dat mijn eerbetuigingen die op 1 november bracht, vooral mochten gericht zijn aan de persoon die ik hen moeten loslaten. Deze laatste ligt trouwens niet echt wakker van datums noch tijdstippen.
Ten tweede voelde ik me nooit aangesproken om onder het mom van een “aflossing” één of andere kas te spijzen. Bij mijn weten heeft God trouwens geen bankrekening waarop deze tegoeden moeten worden doorgestort.
Tot slot hou ik meer van een gebed (of boodschap), opgesteld in mijn eigen woorden en gericht aan de overledene, hopende dat één of andere kracht er voor kan zorgen dat mijn eerbetuiging hem of haar mag bereiken en niet zo zeer de bewakers van vagevuur.
Conclusie
Als we één dezer dagen naar de eeuwige rustplaatsen trekken (of getrokken zijn), laat ons het dan doen vanuit een eigen innerlijk gevoel en niet vanuit een opgelegde pauselijke dwang die er eeuwen lang voor gezorgd heeft dat mensen in angst leefden. Een angst die ze dan probeerden af te kopen, voor zowel zichzelf of voor anderen. Gelukkig weten we ondertussen beter en zijn we beter in staat om aan bepaalde dingen een eigen en vooral zinvollere inhoud te geven. Voor mij mogen Halloween, Allerheiligen en Allerzielen best bijven bestaan, maar dan wel zonder het “trick or treat” principe.
Zelf doe ik bijvoorbeeld ook wel eens op vakantie, wanneer ik op een plaats kom die bepaalde herinneringen oproept aan iemand die me dierbaar of ontvallen is. Even een kort moment van stilte, een kaarsje in een kleine kapel of een andere betekenisvolle geste. Meestal niemand die het opmerkt, maar wel vanuit het hart en gericht aan de persoon voor wie het echt bestemd is.
Herdenken in stilte op een eigen manier, op een moment en een plek die ik zelf kies,
geen paus die het me kan verbieden.
Bedankt voor uw bezoek
Vergeet niet om je op dit blog in te schrijven, zo blijf je op de hoogte wanneer er nieuwe berichten verschijnen
Tout à fait d’accord avec ton texte et ta photo dans un noir et blanc tout doux me fait penser à moi aussi à des disparus, comme mes parents déjà et grand parents et je ne les oublie pas car je pense à eux presque chaque jour. Ils ont eu pour certains des tombes plus “discrètes” que celles de ta photo et pour d’autres une incinération. Se recueillir se fait aussi dans le coeur.
Le photo a été pris dans l’un de nos principaux cimetières et les tombes que vous voyez sont des monuments funéraires plutôt que les pierres tombales normales qui sont courantes aujourd’hui. Nous vivons en effet à des époques différentes et la crémation est désormais très courante.
Nous pouvons nous souvenir de nos parents et amis décédés n’importe quel jour de l’année, rien ni personne ne peut nous empêcher de le faire.
mogge Rudi
als de dienst voorbij is , neemt de pastoor en die anderen ook , alle ingezamelde centen mee naar achter
gooit het in de lucht en zegt , heer neem zoveel je wilt , wat je niet pakt is voor mij
geniet de dag
Da’s duidelijke taal Karel 😉
Zo is het Rudi. Trouwens, als het niet uit het hart komt, wat voor waarde heeft het dan?
Volledig mee eens Myriam.
Zowel voor hen die er nog zijn, als voor hen die niet meer zijn moeten we eigenlijk alle dagen…,
niet als het (bijna) te laat is…
Lie(f)s.
Dat is inderdaad nog veel belangrijker…. het heden, terwijl ze nog onder ons zijn.
Mooi, Rudi, in zekere zin zeg je hiermee ongeveer wat ik gisteren ook al omschreef. Voor mij is er sowieso nooit sprake van kerkelijk dwang. Bij overleden vrienden en familieleden staan wij het liefst stil op de dag van overlijden of de geboortedag van de overledene. En ook in vakanties gingen de gedachten op bepaalde plaatsen wel eens op die manier terug naar herinneringen. Dat voelt voor mij beter en een soort van ‘dichterbij’ dan op een vooraf bepaalde datum.
Voor mij mogen alle geestelijken de pot op.
Mijn dierbaren zitten in mijn hart 💔
U heeft helemaal gelijk
Maar onze weggevallenen zijn toch altijd in ons hart, maar herdenken is fijn.
Helemaal waar Marjolein, zij die ons ontvallen zijn, bewaren we voor eeuwig in onze harten. Al het andere is wat mij betreft een beetje “oogvertoon” naar de buitenwereld toe.
Een van de dingen die wij zeker iedere keer wel bezoeken zijn de begraafplaatsen op de griekse eilanden
Die zijn zo anders dan hier 😉
Het kan inderdaad heel interessant zijn om kerkhoven te bezoeken, zonder meer… zelf doe ik dat ook wel eens, zowel in binnen- als buitenland. Het zijn alvast oases van rust en bezinning.
Ik heb niets met de dwang, noem het gerust dwaalleer van de katholieke kerk. Ze doen maar, maar niet met mij.
Ik schud je hierover graag de hand 🙂
A moving personal comment at the end of your post. I share your point of view.
Thanks Starszy 🙂 I was just trying to put my own feelings into words 🙂
Ik ben het zeer van harte met je eens Rudi. Ofschoon zelf niet gelovig (en geschokt door de suggestie dat je het vagevuiur zou kunnen afkopen met een donatie aan een organisatie die niet gaat over welk vuur dan ook) kan ik me momenten van stilte en herdenking goed voorstellen, misschien zelfs op speciale dagen en met speciale rituelen. Maar daar moet niemand zich verder mee bemoeien.
Helemaal met je een Peter, bedankt voor deze “to the point” reactie.
Ik deel je mening voor 100% Rudi !
Dat kerkelijk gedoe komt me langzamerhand de strot uit.
Zo ken ik een doodbrave vrouw van 88 jaar , wiens man 10 jaar geleden overleden is.
Het vrouwke betaalt elke maand een peperdure hoogmis aan de kerk, omdat dan haar man dichter bij Jezus mag zitten in de hemel… Anno 2023… ongelooflijk hé ?? En zo zijn er nog velen hoor 🤔
Deze vrouw zou beter deze centen aanwenden om zelf nog even wat extra van het leven te genieten of… als ze dan toch iets wil besteden, dit doen aan organistaties waarvan geweten is dat zij de centen wel heel goed besteden… Toch ? Gelukkig is het aantal van deze gulle gevers aan onze geestelijke instanties wel slinkende.
Wat die mensen ‘geloven’ is niet echt een Christelijk geloof, maar een of ander bijgeloof… Ik heb het nog meegemaakt dat als er een oude here boer met veel grondeigendom op sterven lag, zijn deur werd platgelopen door de plaatselijke klerus. Je weet wel waarom natuurlijk…
Zoals jezelf zegt dat dit soort praktijken slinkt… gelukkig maar.
Daar kan ik alleen volledig mee eens zijn
Dank je Marylou. Wat me in alle reacties, hier en in de 2 vorige blogs opvalt, is dat niemand het oneens met me is. Dit had ik echt nooit verwacht… ik was eigenlijk een beetje bang om deze inhoud te brengen.
Tant qu’il reste un vivant pour se souvenir d’un mort, celui-ci n’est pas complètement disparu ! Pas besoin d’une journée spéciale pour se souvenir de nos défunts ! Je pense souvent à mes parents pendant l’année … et à beaucoup d’autres aussi ! Bonne journée et amitiés, Rudi !
Il est vraiment frappant que tous ceux qui ont répondu à mon blog partagent votre (et aussi la mienne) vision du souvenir de nos proches.
Merci pour ta réponse et bon week-end Guy.
In Schwarzweiß absolut passend!
Es war eine bewusste Entscheidung, Horst 😉
Schönes Wochenende.
Mooi “gesproken” je hebt helemaal gelijk!
Wel bedankt Willie, het is erg verrassend dat zoveel mensen hier mijn denkwijzen bijtreden.
Fijn weekend en groetjes.
Ik ben sowieso niet van het vergaren van rijkdom en zeker niet ten koste van anderen. We zijn opgevoed om te geven en te delen.
Op je laatste alinea kan ik maar één ding zeggen dat is: ´Amén´.
Meer hoeft het echt niet te zijn Jetske….. Amén 🙂
Ik ben niet katholiek en niet gelovig, maar steek inderdaad wel eens een kaarsje aan ter nagedachtenis aan mijn ontvallen dierbaren. Ik kom wel graag in kathedralen vanwege alle pracht en praal, dus misschien ging dat geld altijd daarin zitten?
Waarom ook niet hé, ik ga ook altijd een kijkje nemen in kerken… maar ik durf niet zeggen hoe lang het geleden is dat ik er voor een andere reden was. Iemand herdenken kan je inderdaad ook op andere manieren, doe ik dus ook.
Het moet inderdaad uit je hart komen. Ik ga regelmatig naar het kerkhof, niet altijd op 1 november